130 godina od puštanja Senjske pruge

PR tekst– VELINGTON ČIZME – ŠARENI IZBOR ZA SIVE KIŠNE DANE

Autor: Snežana Milojković

Prva kompozicija vagona natovarenih ugljem svečano je ispraćena i Senjska pruga je puštena u rad 1892 godine.

Ove godine, 1. decembra, navršava se 130 godina od puštanja Senjske pruge. Ideja o građenju pruge potekla je posle odluke o izgradnji pruge Beograd–Niš. Ministarstvo finansija, u čijoj je nadležnosti bio rudnik, poziva rudarskog inžinjera Feliksa Hofmana da istraži i odredi granice gde se nalaze ležišta uglja. Hofman je zadatak obavio i posle tri meseca rada, avgusta 1874. svoja istraživanja dostavio Ministarstvu.

Samim puštanjem (1884) pruge Beograd–Niš, zbog parne vuče, znatno su se povećale potrebe za mrkim ugljem. Da bi se olakšala dostava uglja, odlučeno je da se tu sagradi pruga. Građenje ove pruge počelo je 1890. godine i pruga uskog koloseka na potezu Ćuprija – Senjski rudnik je puštena u rad 1892. godine. Kompozicija , prvi vagoni natovareni ugljem svečano su su ispraćeni i 1. decembra zvanično je pruga puštena u rad. To je bio veliki praznik.
Ugalj se u Senjskom rudniku u početku otkopavao sezonski, samo u povoljnijim vremenskim uslovima od proleća do jeseni. Rudnik je uvek bio u rukama države, osim u periodu od 1869 do 1874 godine.

godine započeta je izgradnja rudničkih objekata i zgrada za smeštaj rudara i njihovih porodica.

Pruga je 1908. produžena do Ravne reke. Nadležnost nad Senjskim rudnikom 1894. preuzima Direkcija državnih železnica. Radi prodaje sitnog uglja, u Ćupriji je 1897. godine izgrađena briketarnica, dve godine kasnije i mašinska klasirnica. Osim radova u revirima potkopa Aleksandar, Ravanica i Sveti Sava, 1898. počela je izgradnja okna Joksimović i istražni radovi u Buljinoj bari..
“Pruga Ćuprija – Senjski Rudnik bila je poznata kao Senjska pruga. Uz Senjsku prugu Senjani su se rađali,odrastali, opismenjavali se, mladalačke dane provodili, ženili se i svoju decu podizali, slave i druge praznike slavili, kuće gradili, starili i umirali.
Na ovoj pruzi su zarađivali za svoj život i školovanje svoje dece.Svoje najmilije su ispraćali u školu, vojsku, u rat, na rad i izdaleka raširenih ruku dočekivali… pruga je dočekana sa radoznalošću i radošću i život im je bio povezan sa tom prugom. Sve do njenog ukidanja 1962. godine, kada su poslednji put čuli pisak lokomotive koja je odlazila u nepovrat…“ pisao je tada Bogomir M. Mihajlović.